|
Angelina
|
 |
« poslato: Mart 30, 2014, 02:29:10 am » |
|
**
KOLAROVIĆ ILIJA
Kolarević, Ilija, vajar, profesor (Veliko Selo kod Beograda, 24. V 1894 — Beograd, 3. II 1968)
U Beogradu je počeo da uči gimnaziju, 1911. prešao u Umetničko-zanatsku školu, u kojoj je, usavršavajući se kod profesora Đ. Jovanovića, ostao do 1913. Naredne godine učestvovao je u Prvom svetskom ratu. Nakon teškog ranjavanja na Solunskom frontu poslat je na lečenje i oporavak u Tunis i Alžir, gde je pohađao École Nationale des Beaux-Arts na slikarskom odseku i dva puta izlagao sa francuskim umetnicima (1918—1919). Početkom 1920. neko vreme bio je u Umetničkoj školi, zatim nastavnik crtanja u Paraćinskoj gimnaziji (1920—1924) i u Srednjoj tehničkoj školi u Beogradu (od 1924). Od 1940. radio je kao profesor na Akademiji likovnih umetnosti. U isto vreme bavio se vajarstvom. Samostalno je izlagao u Nišu (sa B. Stevanovićem) 1956, u Beogradu 1957. i 1965 (sa J. Kratinom), i u Podgorici (sa V. Pomorišcem) 1959. Učestvovao je na kolektivnim izložbama "Lade" (1920. i 1930. kao gost, a od 1941. do 1967. kao član još dvadesetak puta), "Zografa" (1931, 1933), Jesenjim izložbama beogradskih umetnika (1928, 1929, 1934, 1935, 1937, 1939), Prolećnim izložbama jugoslovenskih umetnika (1929, 1931, 1932, 1938, 1939, 1940), Međunarodnoj izložbi u Liježu (1939), Prvoj izložbi Udruženja ratnika slikara i vajara 1912—1918 (1940). U posleratnom periodu njegovi radovi bili su zastupljeni na izložbama "Slikarstvo i vajarstvo naroda Jugoslavije XIX i XX veka", u više jugoslovenskih i evropskih gradova (1946—1948), ULUS-a, "Skulptura u slobodnom prostoru", "NOB u delima likovnih umetnika", Oktobarski salon itd. Pored nekoliko dela postavljenih u otvorenom prostoru (Crnogorac na Cetinju, 1930; Figura za fontanu u Zrenjaninu, Majka i dete u Beogradu, 1948; spomenik Jovanu Jovanoviću Zmaju u Rumi, 1951) uradio je, uglavnom tokom međuratnog perioda, i niz fasadnih skulptura u Beogradu: frontoni na Tehničkom fakultetu i Poljoprivrednom fakultetu u Zemunu, vajarska dekoracija kapije Botaničke bašte itd. Više puta je učestvovao na konkursima za spomenike. Najveći deo njegovih ranijih ostvarenja uništen je u bombardovanju za vreme Drugog svetskog rata. Obrazovan u akademskoj tradiciji klasične vajarske škole, najčešće u drvetu radio je lirski nadahnute, blago stilizovane ženske aktove u kojima se ogleda funkcionalna sinteza forme i insistiranje na anatomskoj plastičnosti figure. U intimistički uobličenim portretima realističke opservacije oseća se psihološki izraz i karakter modela. Zapaženo se bavio i medaljerstvom. Jedan je od osnivača Društva umetnika "Zograf" (1927). Dobitnik je Sedmojulske nagrade Srbije (1965) i Ordena rada sa crvenom zastavom (1966).
LITERATURA: Miodrag Kolarić, Srpska skulptura do 1941, Opovo 1972; Društvo srpskih umetnika Lada, 1904— 1974, Beograd 1974; Jugoslovenska skulptura 1870—1950, Beograd 1975; Dobrila Gaj Popović, Medalje i plakete, Beograd 1981; Stanislav Živković, Umetnička škola u Beogradu 1919—1939, Beograd 1987; Darko Šarenac, Parkovi, ljudi, događaji, Beograd 1990; Zoran M. Jovanović, Društvo umetnika Zograf, Beograd 1998; Bratislava Kostić, Novo groblje u Beogradu, Beograd 1999; Slavica Stamenković, Skulptura. Zbirka Muzeja grada Beograda, Beograd 2002, IX, XVIII; Uglješa Rajčević, Zatirano i zatrto, II, Novi Sad 2007.
V. Grujić
Odabrane biografije (tom V) | Matica Srpska
|
